Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

ΤΟ ΒΗΜΑ - Σκέψεις με αφορμή τον πανηγυρισμό για ένα γκολ...

Δηλώνω ευθύς εξαρχής πως δεν ανήκω σ’ αυτούς που προσυπέγραψαν την εξοντωτική τιμωρία που επιβλήθηκε από τις ποδοσφαιρικές αρχές της χώρας στον νεαρό μέσο της ΑΕΚ, Γιώργο Κατίδη, για τον ναζιστικό χαιρετισμό που απηύθυνε προς τους φιλάθλους μετά την επίτευξη του νικητήριου τέρματος της ομάδας του σε πρόσφατο αγώνα ποδοσφαίρου.

Ως εκπαιδευτικός, υπηρετώ σταθερά την άποψη ότι μια τιμωρία σε έναν νέο άνθρωπο πρέπει να έχει ως στόχο τη νουθεσία και μόνο, όχι την καταστροφή του! Πόσο μάλλον όταν αυτός έχει παραδεχθεί το σφάλμα του και έχει δείξει στοιχεία ειλικρινούς μεταμέλειας για την πράξη του... Τούτου λεχθέντος, θα ήθελα να επισημάνω ένα λεπτό σημείο στον χαρακτηρισμό της χειρονομίας του ποδοσφαιριστή ως «ρατσιστικής ενέργειας».

Μια τέτοια ορολογία συρρικνώνει κατά πολύ τον συμβολισμό της πράξης – έναν συμβολισμό που αμφίβολο είναι αν γνώριζε στην πληρότητά του ο ίδιος ο παίκτης της ΑΕΚ, αφού αμφίβολο είναι αν κανείς ποτέ του τον δίδαξε. Γιατί, ο ναζισμός είναι πολύ περισσότερο από μια «απλά» ρατσιστική κοσμοθεωρία!

Το ότι η ιδεολογική βάση του ναζισμού είναι ρατσιστική, είναι ασφαλώς ιστορικά αυταπόδεικτο. Το Άουσβιτς και τα έξι –τουλάχιστον– εκατομμύρια των θυμάτων της ρατσιστικής πολιτικής των ναζί θα στοιχειώνουν για πάντα τις μνήμες των Γερμανών και θα κρατούν ζωντανά και σε εγρήγορση τα (όποια) ενοχικά ανακλαστικά τους... Όπως απέδειξε, όμως, ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, οι ναζί δεν ήταν μόνον εχθροί των Εβραίων, των Τσιγγάνων και των Σλάβων: Ήταν εχθροί της ίδιας της Ανθρωπότητας! Το μαρτυρούν οι θηριωδίες τους πάνω στους λαούς που κατέκτησαν (η Ελλάδα βίωσε μαρτυρικά τη ναζιστική σκληρότητα κατά τη γερμανική Κατοχή, πράγμα που περιέργως λησμονούν οι οπαδοί φιλο-ναζιστικού –και κατά τα άλλα εθνικόφρονος– «πολιτικού» μορφώματος!), το μαρτυρούν οι ανηλεείς βομβαρδισμοί της Βαρσοβίας και του Λονδίνου, το μαρτυρά η έκφραση αλαζονικής ευδαιμονίας του Χίτλερ όταν συνέχαιρε τους επιτελείς του στο κατακτημένο Παρίσι...

Ήταν εχθροί οι ναζί –και μάλιστα αμείλικτοι– των ίδιων των Γερμανών που δεν συμφωνούσαν με την ιδεολογία τους και αντιστέκονταν στις πρακτικές τους (ας μην ξεχνάμε πως τα πρώτα στρατόπεδα συγκέντρωσης «φιλοξένησαν», κατά κύριο λόγο, αντιπάλους του καθεστώτος!).

Αυτό που προκαλεί απορίες, και παραμένει ένα όχι πλήρως απαντημένο ιστορικό ερώτημα, είναι το γιατί ο Χίτλερ (του οποίου η ευφυΐα δεν αμφισβητείται) προσδιόρισε τον πόλεμο περιγράφοντάς τον ως «πόλεμο κατά των Εβραίων». Όπως και το γιατί επέλεξε να εξοντώσει τους Εβραίους με την «Τελική Λύση», αντί να τους αξιοποιήσει ενισχύοντας τον γερμανικό στρατό, ιδίως στην κρίσιμη –και τελικά μοιραία– εκστρατεία κατά της Σοβιετικής Ένωσης.

Ακόμα βαθύτερο είναι το ερώτημα: Πόσο ειλικρινής ήταν ο υπέρ το δέον διακηρυγμένος αντισημιτισμός του Χίτλερ; Υπάρχει, μήπως, πίσω από την Τελική Λύση (τουλάχιστον στις πρώιμες φάσεις της) ένας κυνικός πολιτικός καιροσκοπισμός των ναζί που αναζητούσε βολικά εξιλαστήρια θύματα για την ήττα του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, και ιδανικούς αποδιοπομπαίους τράγους για την γερμανική κοινή γνώμη;

Ερωτήματα σαν τα παραπάνω επιχειρεί να διερευνήσει ο Αμερικανός δημοσιογράφος και ιστορικός αναλυτής Ρον Ρόζενμπαουμ (Ron Rosenbaum) στο εξαιρετικό βιβλίο του «Ερμηνεύοντας τον Χίτλερ» (κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις Εκδόσεις Κέδρος). Για να καταλήξει, εν τούτοις, στο (μάλλον μελαγχολικό) συμπέρασμα ότι η δυνατότητα μιας κάποιας «λογικής» ερμηνείας του Ολοκαυτώματος έχει οριστικά χαθεί!

Σε κάθε περίπτωση, ο ρατσισμός ήταν ένα επικυρίαρχο συστατικό της ναζιστικής ιδεολογίας και πρακτικής, δεν ήταν όμως το μοναδικό προσδιοριστικό της γνώρισμα. Οι λαοί που αντιστάθηκαν στον Γερμανό κατακτητή το γνωρίζουν αυτό καλά, έχοντας βιώσει ως το μεδούλι τους την ακραία σημασία του όρου «έγκλημα πολέμου»! Γι’ αυτό το λόγο, ας μη μινιμαλίζουμε τη σπουδαιότητα ενός ναζιστικού χαιρετισμού κι ας μην περιορίζουμε τη σημασία του αποκαλώντας τον απλά και μόνο «ρατσιστική χειρονομία»: Είναι κάτι πολύ παραπάνω!

Όσο για τον ταλαντούχο ποδοσφαιριστή της ομάδας που υποστηρίζω, μάλλον του χρειάζεται ιστορική επιμόρφωση παρά εξοντωτική τιμωρία!

ΤΟ ΒΗΜΑ

Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013

Ηθική ή πραγματισμός; Το δίλημμα της πολιτικής

Φανταστείτε την εξής ιστορία: Ο Γιώργος, 25 ετών, ερωτεύεται τη Μαίρη, 20, στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Καθώς το αίσθημα είναι αμοιβαίο, η σχέση οδηγείται σε γάμο. Ο Γιώργος δεν είναι πλούσιος, έχει όμως μια καλή δουλειά που εξασφαλίζει στο ζευγάρι αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης. Η Μαίρη δείχνει ευτυχισμένη!

Τα χρόνια κυλούν μάλλον ανέφελα, ώσπου φτάνουμε στις αρχές της δεκαετίας του 2010. Η Μαίρη, που είναι τώρα μια καλοδιατηρημένη πενηντάρα, συναντά ξαφνικά τον Μάκη. Αυτός είναι γύρω στα 30 και γιος βιομήχανου. Ο Μάκης ξετρελαίνεται μαζί της και της ζητάει να αφήσει τον άντρα της για χάρη του. Εκτός από το ότι είναι πολύ νέος και πλούσιος, είναι κι ασύγκριτα πιο ενεργός ερωτικά από τον Γιώργο που, στα μέσα των πενήντα, διέρχεται πια μια περίοδο κάμψης…

Χωρίς να το πολυσκεφτεί, η Μαίρη αφήνει πίσω της τη ζωή που ήξερε κι ακολουθεί τη νέα πορεία που της ανοίχτηκε. Αφήνει, όμως, πίσω και μια κοινή γνώμη διχασμένη σε εκ διαμέτρου αντίθετες αξιολογήσεις της στάσης της:

1. Οι «ηθικιστές» την κατηγορούν για ανάλγητη συμπεριφορά απέναντι στον άντρα της. Όταν τον παντρεύτηκε γνώριζε τις προοπτικές του, τόσο οικονομικά όσο και βιολογικά. Του ορκίστηκε, εν τούτοις, αιώνια πίστη, κάνοντάς τον να νιώσει ασφαλής ως προς εκείνη. Κι ενώ αυτός τήρησε απόλυτα το συμβόλαιο του γάμου τους, εκείνη αποφάσισε να αλλάξει μονομερώς τους όρους, επειδή έκρινε πως έτσι τη συνέφερε!

2. Οι «πραγματιστές», από την άλλη, στέκονται στο δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να διεκδικεί το καλύτερο για τον εαυτό του και να αξιοποιεί τις ευκαιρίες που του δίνονται. Τονίζουν, μάλιστα, ότι όλες οι κινήσεις της Μαίρης έγιναν μέσα στο πλαίσιο της νομιμότητας!

Γιατί σοφίστηκα αυτή την ιστορία; Αφορμή ήταν ένα πρόσφατο άρθρο της δημοσιογράφου Μαρίας Σπυράκη στο Aixmi.gr: «Τι θέλουν Μανιτάκης και κυβέρνηση; Να μείνουν στο Δημόσιο τα ρουσφέτια τους;» Χωρίς περιστροφές, η αρθρογράφος προτείνει, μεταξύ άλλων, την απόλυση όλων των δημοσίων υπαλλήλων «χαμηλών προσόντων» που προσλήφθηκαν απ’ τις αρχές της δεκαετίας του ’80, προ της θέσπισης των αξιολογικών διαδικασιών του ΑΣΕΠ!

Επιλέγω και μεταφέρω δύο σχόλια αναγνωστών του Aixmi.gr:

Σχόλιο 1: «…που μπήκαν στο Δημόσιο στις αρχές της δεκαετίας του ’80 και μετά, και φυσικά δεν έχουν περάσει ούτε απ’ έξω από το ΑΣΕΠ…» (σ.σ., παράθεση αποσπάσματος από το άρθρο). Δηλαδή, θέλετε να απολύσετε 25000 πενηντάρηδες χαμηλών προσόντων, για να ικανοποιηθούν οι ιδεοληψίες του (νεο)φιλελευθερισμού; Πού θα βρουν δουλειά αυτοί οι άνθρωποι; Τι θα κάνουν; Πώς θα ζήσουν; Γιατί δεν προτείνετε έναν πιο ανθρώπινο τρόπο θανάτωσης; Π.χ. ακαριαίο χτύπημα στο κεφάλι; Θα γλιτώσουμε και τόσα λεφτά του ΕΟΠΥΥ!

Σχόλιο 2: Σε αυτή τη χρονική συγκυρία δεν υπάρχουν ιδεολογίες τύπου «δεξιά» ή «αριστερά», «σοσιαλισμός» ή «νεοφιλελευθερισμός». Υπάρχει η απλή λογική, που δυστυχώς σε τούτο τον τόπο απουσιάζει και από την ηγεσία και από τους πολίτες (…). Εάν αυτοί οι 50ρηδες δεν έχουν προσόντα, ούτε φρόντισαν να μορφώσουν τον εαυτό τους επειδή ήταν σίγουροι ότι δεν θα απολυθούν ΠΟΤΕ, τότε δεν τους λυπάμαι περισσότερο από τους 50ρηδες του ιδιωτικού τομέα που μένουν χωρίς δουλειά επειδή οι επιχειρήσεις στις οποίες εργάζονται κλείνουν. Δεν είναι νεοφιλελευθερισμός το να έχουν προτεραιότητα στην εργασία οι ικανοί και οι άριστοι, ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ονομάζεται. Έτσι προοδεύουν οι κοινωνίες, με αξιοκρατία. Αλλά φαντάζομαι ότι ανήκω στη μειοψηφία αναφορικά με τις απόψεις μου, δυστυχώς…

Η διαφορετικότητα των προσεγγίσεων είναι ολοφάνερη. Η πρώτη άποψη θέτει ένα ηθικό ζήτημα: Όταν προσέλαβαν αυτούς τους ανθρώπους στο Δημόσιο (με τις όποιες διαδικασίες και τα όποια κριτήρια) τους υποσχέθηκαν εργασιακή ασφάλεια, με μόνη προϋπόθεση την ευσυνείδητη εκπλήρωση των καθηκόντων τους. Κανείς δεν τους προειδοποίησε ότι η μονιμότητα μπορεί κάποτε να τεθεί υπό αίρεση με βάση τις εξελίξεις της Τεχνολογίας, τις οποίες κανείς επίσης δεν τους επέβαλε να παρακολουθούν! Ξαφνικά, υπό την πίεση έκτακτων περιστάσεων, η Πολιτεία καλείται να αλλάξει μονομερώς τους κανόνες του παιχνιδιού, ρίχνοντάς τους απροετοίμαστους στο σκληρό στίβο της επιβίωσης, σε μια ηλικία που δεν επιτρέπει πια τις αντοχές της νεότητας…

Η δεύτερη προσέγγιση χαρακτηρίζεται από σκληρό πραγματισμό (με μικρή δόση υποκρυπτόμενου ρεβανσισμού): Μικρή σημασία έχουν τα «συμβόλαια τιμής» μπροστά στην «πρόοδο» και τον «εκσυγχρονισμό» μιας κοινωνίας. «Ας πρόσεχαν» όσοι επένδυσαν σε υποτιθέμενα μη-διαπραγματεύσιμους θεσμούς και οργάνωσαν τη ζωή τους έχοντας αυτούς ως μόνη προοπτική! Τώρα ήρθε η σειρά τους να γευτούν κι αυτοί τις σκληρές πραγματικότητες που χρόνια αντιμετωπίζουν όσοι δεν κατάφεραν να μπουν στο σύστημα…

Κι εδώ αναδεικνύεται το μείζον δίλημμα μιας Πολιτείας: Ποια πολιτική να επιλέξει; Αυτή που συντάσσεται με την ηθική καταδίκη της «καιροσκόπου» Μαίρης, ή την άλλη που αναγνωρίζει στην «απελευθερωμένη» Μαίρη το δικαίωμα στην αυτοδιαχείριση και, τελικά, στην ίδια την αυτοσυντήρηση; Και ποια πρέπει να είναι η στάση μας απέναντι στο δράμα του Γιώργου;

Δεν θα επιχειρήσω να προτείνω μιαν απάντηση. Το έργο αυτό το αφήνω στον αναγνώστη. Με την επισήμανση πως η αλήθεια δεν είναι ποτέ μονόπλευρη, και το δίκιο δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο του «Γιώργου» ή της «Μαίρης»…

Aixmi.gr

Τρίτη 12 Μαρτίου 2013

Οι σκοτεινές πλευρές της αθωότητας...

Υπάρχουν φορές που νιώθω το φωτοστέφανο που έχω τοποθετήσει πάνω από τη νέα γενιά να θαμπώνει, ακόμα και να διαλύεται. Είναι οι στιγμές όπου αχνοφαίνονται κάποιες σκοτεινές κηλίδες σ’ αυτές τις διαμορφούμενες συνειδητότητες... Κηλίδες που ο χρόνος είτε θα εξαλείψει (το πιθανότερο), είτε (σπανιότερα) θα αναδείξει σε μείζονες παθογένειες προσωπικότητας...

Τα παρακάτω περιστατικά –τα οποία αναφέρω ενδεικτικά και μόνο– είναι αυθεντικά και μου μεταφέρθηκαν από αξιόπιστες πηγές:

Σκηνή πρώτη: Στην κεντρική πλατεία της Ηλιούπολης. Μια γυναίκα τρέχει να προλάβει στη στάση το ακριβοθώρητο λεωφορείο της περιοχής. Στο παγκάκι της στάσης κάθεται μια παρέα νεαρών, πάνω-κάτω σε ηλικία τρίτης λυκείου. Ξάφνου, ένα πόδι απλώνεται απ’ το παγκάκι. Η γυναίκα σκοντάφτει πάνω του και πέφτει, ενώ την ίδια στιγμή η παρέα ξεσπά σε γέλια και σε επευφημίες γι’ αυτόν που είχε τη φαεινή ιδέα! Η γυναίκα σηκώνεται, μαζεύει ντροπιασμένη τα κομμάτια της και μπαίνει αμίλητη στο λεωφορείο, δευτερόλεπτα πριν κλείσει η πόρτα. Είναι φανερό ότι έχει προ πολλού συμβιβαστεί με την ιδέα πως ανήκει σε κατώτερη «ράτσα». Και δέχεται τις τρικλοποδιές με την ίδια στωικότητα που κάποτε κάποιοι δέχθηκαν καρφιτσωμένο το αστέρι στο πανωφόρι τους...

Λεπτομέρεια: Η γυναίκα δεν ανήκε στους ευνοημένους της Φύσης, αυτούς που θα χαρακτηρίζονταν «ευειδείς». Ήταν αρκετά ευτραφής, και τα χαρακτηριστικά της δεν είχαν, γενικά, τίποτα το «ελκυστικό» με βάση τις επιταγές του σύγχρονου σταρ-σύστεμ. Ήταν πλασμένη, θαρρείς, μόνο και μόνο για να πιστοποιεί τον θρίαμβο των εκλεκτών της Φύσης πάνω στους αδικημένους. Θα έλεγα, ήταν το ιδανικό αντι-κάτοπτρο για τον υπερχειλίζοντα ναρκισσισμό της απάνθρωπης εποχής μας...

Το περιστατικό ρατσισμού της εικόνας δεν είναι μεμονωμένο. Ανάλογα –ακόμα κι αν περιέχουν λεκτική μόνο, και όχι φυσική βία– συμβαίνουν καθημερινά στην Αθήνα (για να περιοριστώ στην πόλη μου). Και όλα, σχεδόν, έχουν ως αυτουργούς νέα παιδιά. Πολλά απ’ αυτά κατεβαίνουν στους δρόμους συμμετέχοντας σε αντιρατσιστικά συλλαλητήρια, ενώ στο σχολείο βγάζουν πύρινες ανακοινώσεις κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας. Αγνοώντας, προφανώς, ότι ξένος είναι καθένας που βιώνει την αρνητική διάκριση και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Περάσει ή δεν περάσει τα σύνορα της χρεοκοπημένης χώρας...

Σκηνή δεύτερη: Στο λεωφορείο. Μια παρέα τελειόφοιτων του Λυκείου σχολιάζουν χλευαστικά και μεγαλόφωνα μια καθηγήτρια του σχολείου τους. Οι χαρακτηρισμοί λίγο-πολύ τυποποιημένοι: «ηλίθια», «φυτό», «ανέραστη» (για να το πω κομψά...). Ο λόγος: η υπέρμετρη ευγένεια και δημοκρατικότητά της απέναντι στους μαθητές! Αφορμή της «καζούρας», το γεγονός ότι η καθηγήτρια ευχαρίστησε ευγενικά έναν μαθητή που επέστρεψε στο μάθημα χωρίς να καταχραστεί την άδεια που του είχε δώσει ν’ απουσιάσει για λίγο από την τάξη!

Διηγήθηκα το περιστατικό στους φοιτητές μου, περιμένοντας αφελώς να αποδοκιμάσουν τη συμπεριφορά των νεαρών και να καταδικάσουν την κυνική, αχάριστη κι άδικη στάση τους απέναντι σε μια φιλελεύθερη εκπαιδευτικό. Τα αμήχανα βλέμματα και τα πονηρά γέλια των μαθητών μου, όμως, με προσγείωσαν σε μια πραγματικότητα που δεν μπορούσα –ή κι ίσως δεν ήθελα– να δω...

Με τρομάζει η σκληρότητα ενός μέρους, τουλάχιστον, αυτής της νέας γενιάς. Με προβληματίζουν οι επιλεκτικές ευαισθησίες της που φτάνουν να εκφράζονται ακόμα και με ακραία κοινωνική αγριότητα (δεν ανήκω σ’ αυτούς που κατανοούν την «εξέγερση» του Δεκέμβρη του ’08, ανήκω όμως σ’ εκείνους που δεν θα μπορέσουν ποτέ να λησμονήσουν τις δολοφονίες του Μάη του ’10...). Και μου προκαλεί δέος αυτή η έκφραση θυμού στα πρόσωπα νέων ανθρώπων – ενός θυμού που δεν μπορεί να κρυφτεί ακόμα κι όταν αυτά καλύπτονται από κακόγουστα, προχειροφτιαγμένα υφάσματα...

(Παρεμπιπτόντως, νιώθω απέραντη απέχθεια για κάποιους που με δολιότητα και εμφανώς ιδιοτελή κίνητρα διαχειρίζονται αυτό το θυμό. Όπως, π.χ., ο επαγγελματίας «ιδεολόγος» γελωτοποιός που, μέσα από κάποιο τηλεοπτικό «τσαντίρι», εκστόμισε κάποτε την εγκληματική φράση: «αφήστε τα παιδιά να είναι θυμωμένα!» την ώρα που τα παιδιά αυτά έκαιγαν και κατέστρεφαν μια ολόκληρη πόλη. Ίσως γιατί στις μέρες μας ο θυμός «πουλάει». Τόσο στην πολιτική, όσο και στη σόου μπιζ...)

Ας κλείσω, όμως, αυτό το σημείωμα μ’ ένα χαμόγελο αισιοδοξίας! Καθώς διατηρώ επαφή με τους περισσότερους μαθητές μου μετά την αποφοίτησή τους, διαπιστώνω τη δύναμη του χρόνου πάνω στην εξέλιξη των ανθρώπινων χαρακτήρων. Βλέπω κάποιες από τις ανωριμότητες που κάποτε με προβλημάτισαν να έχουν ατροφήσει, και στη θέση τους να έχουν αναδειχθεί νέες αρετές προσωπικότητας. Γιατί, όσο σπουδαίο κι αν θεωρούμε το λειτούργημα του δασκάλου που υπηρετούμε, η ίδια η ζωή είναι πάντα ένα βήμα μπροστά. Και είναι αυτή που βάζει τους τελικούς βαθμούς... Κι εκείνη που στο τέλος υπογράφει τα πτυχία!

Aixmi.gr

Πέμπτη 7 Μαρτίου 2013

Τα "Θαύματα του Σύμπαντος" επιστρέφουν!

Τελικά, το Σύμπαν έκανε το... θαύμα του! Το αιφνίδιο κλείσιμο του site GreekTube, στο οποίο είχαμε ανεβάσει τη σειρά "Τα Θαύματα του Σύμπαντος", μας άφησε προς στιγμήν εκτεθειμένους απέναντι στους αναγνώστες του blog. Όπως σας είχα υποσχεθεί, ανέβασα τη σειρά στο Dailymotion, απ' όπου θα μπορείτε τώρα να τη βλέπετε!

Τα links όλων των επεισοδίων (13) θα τα βρείτε στην πιο κάτω ανάρτηση. Επίσης, το link της ανάρτησης αυτής θα βρίσκεται μόνιμα στο δεξί μέρος κάθε σελίδας του blog, ώστε η ανάρτηση να είναι εύκολα προσπελάσιμη.

Αν ενδιαφέρεστε για όλα τα videos που έχω δημοσιεύσει στο Dailymotion (πολλά εκ των οποίων -τα πιο άτεχνα!- είναι δικής μου παραγωγής), πατήστε εδώ!

Κ. Παπαχρήστου

Τα Θαύματα του Σύμπαντος (σειρά 13 επεισοδίων)

Κυριακή 3 Μαρτίου 2013

Ανακοίνωση-απολογία προς τους επισκέπτες του blog

Αγαπητοί φίλοι,

Με έκπληξη -οδυνηρή, ομολογώ- πληροφορήθηκα πως το site GreekTube κλείνει. Γιατί αυτό ενδιαφέρει το QUANTUM; Διότι στο site αυτό είχαμε αποθηκεύσει όλα τα επεισόδια (13) της δημοφιλούς σειράς "Τα Θαύματα του Σύμπαντος", και από κει τα μεταφορτώναμε στο blog αυτό!

Η όλη διαχείριση του θέματος από το GreekTube αποτελεί μνημείο αντιεπαγγελματισμού και ανευθυνότητας! Με μια πρόχειρη και κακογραμμένη ανακοίνωση μας ενημερώνουν, έτσι απλά, ότι "κουράστηκαν" και "βαρέθηκαν", και πως όψιμα ανακάλυψαν ότι "υπάρχει και ζωή έξω από το Internet"!! Αδιαφορώντας για το γεγονός ότι αφήνουν εκτεθειμένους τόσους και τόσους bloggers που τους εμπιστεύτηκαν ως πηγή τροφοδοσίας των ιστολογίων τους...

Πρόθεσή μου είναι να δημοσιεύσω ξανά ολόκληρη τη σειρά, τούτη τη φορά στο Dailymotion. Αυτό όμως θα πάρει καιρό, κι εδώ είμαι υποχρεωμένος να ζητήσω την κατανόησή σας!

Ευχαριστώ για την υποστήριξή σας στο QUANTUM !

Κώστας Παπαχρήστου